رقص کنان می آیم...

آن نه عشق است که از دل به زبان می آید؛

و آن نه عاشق که ز معشوق به جان می آید

 

گو: " برو، در پس ِ زانوی سلامت بنشین "

آنکه از دستِ ملامت به فغان می آید

 

کشتی ِ هرکه در این ورطۀ خونخوار افتاد

نشنیدیم که دیگر به کران می آید

 

یا مسافر که در این بادیه سرگردان شد

دیگر از وی خبر و نام و نشان می آید

 

چشم ِ رغبت که به دیدار کسی کردی باز

باز بر هم منه ار تیر و سنان می آید!

 

عاشق آن است که بی خویشتن از ذوق ِ سماع

پیش ِ شمشیر ِ بلا، رقص کنان می آید

 

خاشَ لله که من از تیر بگردانم روی

گر بدانم که از آن دست و کمان می آید!

 

کشته بینندم و قاتل نشناسند که کیست

کاین خدنگ از نظر خلق نهان می آید

 

اندرون با تو چنان انس گرفته است مرا

که ملالم ز همه خلق جهان می آید

 

شرط عشق است که از دوست شکایت نکنند

لیکن از شوق، حکایت به میان می آید

 

سعدیا! این همه فریاد تو بی دردی نیست؛

آتشی هست که دود از سر آن می آید

شاعــــــر: سعدی

غم فردا

منم این بی تو که پروای تماشا ¹ دارم؟

کافرم گر دل باغ و سر صحرا دارم

 

بر گلستان گذرم بی تو و شرمم ناید؟

در ریاحین نگرم بی تو و یارا ² دارم؟

 

که نه بر نالۀ مرغان چمن شیفته ام

که نه سودای رخ لالۀ حمرا ³ دارم

 

بر گل روی تو چون بلبل مستم واله

به رخ لاله و نسرین چه تمنا دارم؟

 

گرچه لایق نبود دست من و دامن تو

هر کجا پای نهی، فرق سر آنجا دارم

 

گر به مسجد روم ابروی تو محراب من است

ور به آتشکده، زلف تو چلیپا ⁴ دارم

 

دلم از پختن سودای وصال تو بسوخت

تو منِ خام طمع بین که چه سودا دارم

 

عقل مسکین به چه اندیشه فرادست کنم ⁵؟

دل ِ شیدا به چه تدبیر شکیبا دارم؟

 

سر ِ من دار ⁶، که چشم از همگان در دوزم

دست من گیر، که دست از دو جهان وا دارم

 

با تواَم یک نفس از هشت بهشت اولی تر

من که امروز چنینم، غم فردا دارم؟

 

سعدی ِ خویشتنم خوان، که به معنی ز تو اَم

که به صورت نَسَب از آدم و حوا دارم

 

 

شاعــــر: سعدی

 

1: پروای تماشا: میل به گردش            3: حمرا: سرخ

2: یارا: توانایی                                4: چلیپا: صلیب

5: فرادست کنم: تسلیم کنم               6: سر من دار: به من توجه کن