شود تا ظلمتم از بازی چشمت چراغانی
مرا دریاب ، ای خورشید در چشم تو زندانی !
خوش آن روزی که بینم باغ خشک آرزویم را
به جادوی بهار خنده هایت می شکوفانی
بهار از رشک گل های شکر خند تو خواهد مرد
که تنها بر لب نوش تو می زیبد ، گل افشانی
شراب چشم های تو مرا خواهد گرفت از من
اگر پیمانه ای از آن به چشمانم بنوشانی
یقین دارم که در وصف شکر خندت فرو مانَد
سخن ها بر لب «سعدی» ، قلم ها در کف «مانی»
نظر بازی نزیبد از تو با هر کس که می بینی
امید من! چرا قدر نگاهت را نمی دانی ؟
شاعـــــر: حسین منزوی
باران که می بارد جدایی درد دارد
دل کندن از یک آشنایی درد دارد
هی شعر تر در خاطرم می آید اما
آواز هم بی همنوایی درد دارد
وقتی به زندان کسی خو کرده باشی
بال و پرت، روز رهایی درد دارد
دیگر نمی فهمی کجایی یا چه هستی
آشفتگی ، سر به هوایی درد دارد
تقصیر باران نیست این دیوانگی ها
تنها شدن در هر هوایی درد دارد
باید گذشتن را بیاموزم دوباره
هرچند می دانم جدایی درد دارد...
شاعــــر: مجتبی شریف
من از خـــزان به بهار از عطش به آب رسیدم
من از سیاه تــــرین شب به آفتاب رسیدم
هم از خمـــار رهیدم... هم از فریب گذشتم
که از سراب به دریایی از شراب رسیدم
به جانب تـــو زدم نقبی از درون سیاهی
به جلوه ی تو، به خـــورشید بی نقاب رسیدم
اگـــر نشیب رها کـــردم و فراز گرفتم
به یاری تـــو بدین حسن انتخاب رسیدم
شبــــی که با تـــو هماغوش از انجماد گذشتم
به تب، به تاب، به آتش، به التهاب رسیدم
چگونه است و کجا؟ دیـــگر از بهشت نپرسم
که در تــو، در " تو " به زیبا تــــرین جواب رسیدم
***
کتاب عمــــر ورق خورد بار دیگـــر و با تو
به عاشقانه تـــرین فصل این کتاب رسیدم
چـــرا به ناب ترین شعـــر خود سپاس نگویم؛
تــــو را؟ که در تـــو به معنای شعـــر ناب رسیدم
شاعــــر: حسین منزوی
ما گشته ایم... نیست! تو هم جستجــو مکن
آن روزها گذشت، دگـــر آرزو مکن
در قلب من ســـراغ غم خــویش را مگیر
خاکستـــر گداخته را زیــر و رو مکن
در چشــم دیگران منشین در کنــار من
ما را در این مقایسه بی آبرو مکن
راز من است غنچه ی لب های ســرخ تو
راز مـــرا برای کسی بازگو مکن
دیـــدار ما تصــور یک بی نهایت است
با یکـــدگر دو آینه را رو به رو مکن
شاعـــــر: فاضل نظری
هــرشب اندیشه دیگر کنم و رای دگر
که من از دست تــو فردا بــروم جای دگــر
بامدادان که بـــرون می نهم از منزل پای
حسن عهــدم نگذارد که نهم پای دگـر
هر کسی را سر چیزیّ و تمنای کسی است
ما به غیر از " تو " نــداریم تمنای دگــر
زان که هـرگز به صفای تو در آیینه وهـم
متصور نشود صورت و بالای دگــر
وامقی بود که دیوانه عذرایی بود
منم امــروز و تویی وامق و عذرای دگر
وقت آنست که صحرا گل و سنبل گیــرد
خلق بیرون شده هــر قوم به صحرای دگر
بامدادان به تماشای چمن بیرون آی
تا فــراغ از تو نباشد به تماشای دگـر
هر صباحی غمـی از دور زمان پیش آید
گویم این نیــز نهم بر ســر غم های دگر
باز گویم نه که دوران حیات این همه نیست
" سعدی " امــروز تحمل کن و فردای دگـر
شاعــــر: سدی
تا گـــرفتار بدان طرّه طرار شدم
به دو صد قافله دل... قافله سالار شدم
گفته بودم که به خوبان ندهم هــرگز دل
باز چشمم به " تو " افتاد و گــرفتار شدم
به امید گل روی تو نشستم چندان
تا که اندر نظر خلق جهــان خوار شدم
خرقه من به یکی جام کسی وام نکرد
من از این خرقه تهمت زده بیــزار شدم
سرم از زانــوی غم راست نگردد... چه کنم؟
حال، چندی است که سرگرم بدین کار شدم
گاه در کوی خرابات و گهــی دیر مغان
من در این عاقبت عمــر چه بی عار شدم
نرگس اول به عصا تکیه زد آنگه برخاست
گفت آن چشم سیه دیدم و بیــمار شدم
نقــد جان در طلبش صرف نمودم صد شکـــر
راحت از طعنه و ســرکوب طلبکار شدم
از کف پیــر مغان دوش به هنگام سحر
به یکی جرعه می " عارف " اسرار شدم
شاعـــــر: عارف قزوینی
ز حد بگذشت مشتاقیّ و صبر اندر غمت یارا!
به وصل خود دوایی کن دل دیوانه ما را
علاج درد مشتاقان طبیب عام نشناسد؛
مگر لیلی کند درمان، غم مجنون شیدا را!
گرت پروای غمگینان نخواهد بود و مسکینان
نبایستی نمود اول به ما آن روی زیبا را
چو بنمودیّ و بربودی ثبات از عقل و صبر از دل؛
بباید چاره ای کردن کنون آن ناشکیبا را
مرا سودای بت رویان نبودی پیش ازاین در سر
ولیکن تا تو را دیدم، گزیدم راه سودا را
مراد ما وصال توست از دنیا و از عقبا؛
وگرنه بی شما قدری نباشد دین و دنیا را
چنان مشتاقم ای دلبر! که گر روزی به دیدارت،
برآید از دلم آهی... بسوزد هفت دریا را
بیا تا یک زمان امروز خوش باشیم در خلوت
که در عالم نمی داند کسی احوال فردا را
سخن شیرین همی گویی؛ به رغم دشمنان سعدی!
ولی بیمارِ استسقا چه داند ذوق حلوا را؟!
شاعر: سعدی
تا کی، ای جان! اثر وصل تو نتوان دیدن؟
که ندارد دل من طاقت هجران دیدن
بر سر کوی تو، گر خوی تو این خواهد بود
دل نهادم به جفاهای فراوان دیدن
عقل، بی خویشتن از عشق تو دیدن تا چند؟
خویشتن بی دل و دل بی سر و سامان دیدن
تن به زیر قدمت خاک توان کرد؛ ولیک...
گَرد بر گوشۀ نعلین تو نتوان دیدن
هر شبم زلف سیاه تو نمایند به خواب؛
تا چه آید به من از خواب پریشان دیدن!
با وجود رخ و بالای تو کوته نظری است...
در گلستان شدن و سرو خرامان دیدن
گر بر این چاهِ زنخدانِ تو ره بُردی خضر
بی نیاز آمدی از چشمۀ حیوان دیدن
هر دل سوخته کاندر خم زلف تو فتاد
گوی از آن بِه نتوان در خم چوگان دیدن
آنچه از نرگس مخمور تو در چشم من است
بر نخیزد به گل و لاله و ریحان دیدن
سعدیا! حسرت بیهوده مخور! دانی چیست؛
چارۀ کار تو؟ جان دادن و جانان دیدن
شاعر: سعدی
الا بی وفا یار! کز یاری ام مــی گریزی
به خوابم مـــی آیی ز بیداری ام مــی گریزی
خیالت به مستی مگـر در کمند من افتد
غـــزالا که از دام هشیاری ام مــی گریزی
اگـــرچه نه دیگر جوانم، ولیکن همانم
همان یوسفم کــــز خریداری ام می گریزی
تویی که به یک درد من طاقتت تاق مــی شد
کنون تا به صد درد بسپاری ام می گریزی
تو که سال ها ساختــی با من و با " نه " آیا،
چگونه است کامروز از " آری " ام می گریزی؟
مگر دل ز بیـــمار خود کنده ای نازنینا؟
که نــومیدوار از پـرستاری ام می گریزی
شاعـــــر: حسین منزوی
مـــی فکن بر صف رندان نظری بهتر از این
بـــر در میکده می کن گذری بهتر از این
در حق من لبت این لطف که مـــی فرماید
سخت خوب است ولیکن قدری بهــتر از این
آنکه فکـــرش گره از کار جهان بگشاید
گو در این کار بــفرما نظری بهتر از این
ناصحم گفت که جـــز غم چه هنر دارد عشق؟
بـــرو ای خواجه عاقل! هنری بهتر از این؟
دل بدان رود گـــرامی چه کنم گـــر ندهم
مادر دهـــر ندارد پسری بهتر از این
من چو گویم که قــدح نوش و لب ساقی بوس
بشنو از من که نگوید دگــری بهتر از این!
کلک حافظ شکـرین میوه نباتی است...بچین!
که در این باغ نبــینی ثمری بهـتر از این
شاعــــر: حافظ
