بر هم بزن قانون ِ نحس بی اساسی را
_ این قصۀ از روز اول اقتباسی را _
وقتی اساسا بی گناهی نیست در عالم
از نو بیا بنویس قانون اساسی را
مرغ ِ قفس زاد از قفس بیرون رود... مرده ست
شاعر بیا بس کن تو هم بحث سیاسی را
ما از شروع ِ ارتباطی تازه می ترسیم
چون یادمان دادند " بیگانه هراسی " را
هرکس حواسش جمع باشد... زود می میرد
ترویج کن در بین مردم بی حواسی را
جای " علوم اجتماعی " کاش بگذارند
در درس ها سرفصل ِ " تنهایی شناسی " را
شاعــــر: اصغر عظیمی مهر
چقدر گرمی آغوش تو فشردن داشت
چقدر سینه ات ای یار سر سپردن داشت
زمان، شبیه نفس های عاشقانۀ من
که در هوای تو دم می زنم شمردن داشت
قمار ِ عشق عزیزان هماره باختنی است
چه ناشیانه زلیخا هوای بردن داشت!
چو گل همین که لب غنچه را فرو می بست
چقدر حسرت لب های یار خوردن داشت
کنون حکایت ما را به داستان بردند
که آبروی دو دیوانه بود و بردن داشت!
همیشه تیشه به کف بیستون خویش شدیم
که عشق شیوۀ فرهاد بود و مردن داشت
شاعــــر: امیرحسین الهیاری
یادش به خیر آقای تعلیمات دینی
هرگز نمی دادند اجازه ما بخندیم
می گفت خندیدن در این دنیا حرام است
تنها فقط باید در آن دنیا بخندیم!
روزی رفیقم رفت زیر میز خندید
گفتیم اگر مردی بیا بالا بخندیم!
یک روز هم سقف کلاس ما فرو ریخت
فرصت نشد شاید به آن معنا بخندیم
دست رفیقم مانده بود از خاک بیرون
لطفا اجازه می دهید آقا بخندیم؟!"
عمری سر هر گور خالی گریه کردیم
اینک زمان آن نشد آیا بخندیم؟
این روزها آنقدر دلگیریم، ماندیم
باید بگرییم از ته دل یا بخندیم!
شاعــــر: رحیم رسولی
نظیره ای از ناصر فیض در استقبال از غزل حافظ
گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
من مانده ام اینجا که حلال است، حرام است!؟
با اینکه به فتوای دل اشکال ندارد
گر یار پسندید تو را کارتمام است
در مذهب ما باده حلال است ولی حیف
در مذهب اسلام همین باده حرام است
شد قافیه تکرار؛ ولی مسئله ای نیست
چون شاعر این بیت طرفدار نظام است
با محتسبم عیب مگویید که او نیز
مانند شما گاه لبش بر لب جام است
وقتی همگی در طلب عیش مدامیم
او نیز چو ما در طلب عیش مدام است
این ماه شب چهاردهم در شب مهتاب
یا اینکه نه همسایۀ ما بر لب بام است
ابیات به هم ریخت، غزل طور دگر شد
شعرم پس از این بیت غزل نیست، درام است
در مجلس اگر جای خودت را نشناسی
اینجاست که مفهوم قعود تو قیام است!
مخصوص خواص است اگر صدر مجالس
پر واضح و پیداست کجا سهم عوام است
پرسید طبیبم که پس از رفتن یارت
وضع تو اعم از بد و از خوب کدام است؟!
از اینکه چه آمد به سرم هیچ نگفتم
گفتم که دلم سوخت... نفهمید کجام است!
دیری ست که دلدار پیامی نفرستاد
چون شعر مرا دید که دارای پیام است!
شاعـــــر: #ناصر_فیض
غیر از هوایت گر هوای دیگری هم بود
در سینه ما را ماجرای دیگری هم بود
این را زمانی شاعران پیر می پرسند
جز عشق یعنی چیزهای دیگری هم بود؟!
حاشا و کَلّا ما که غیر از عشق نشنیدیم
گر زیر این گنبد صدای دیگری هم بود
ای کاش بر لبهایمان هنگام دل کندن
جز "زود برگردی" دعای دیگری هم بود
"در عیش کوشیدیم و مستی" همچنان اما
جز رأی این زندیق رأی دیگری هم بود
وقتی که تیر انداختی آیا به غیر از باد
در دشت آهوی رهای دیگری هم بود؟!
عمری هدر کردیم در پای سخن اما
این نقد را آیا بهای دیگری هم بود؟!
شاعـــر: #امیرحسین_الهیاری
منم این بی تو که پروای تماشا 1 دارم؟
کافرم گر دل باغ و سر صحرا دارم
بر گلستان گذرم بی تو و شرمم ناید؟
در ریاحین نگرم بی تو و یارا 2 دارم؟
که نه بر نالۀ مرغان چمن شیفته ام
که نه سودای رخ لالۀ حمرا 3 دارم
بر گل روی تو چون بلبل مستم واله
به رخ لاله و نسرین چه تمنا دارم؟
گرچه لایق نبود دست من و دامن تو
هر کجا پای نهی، فرق سر آنجا دارم
گر به مسجد روم ابروی تو محراب من است
ور به آتشکده، زلف تو چلیپا 4 دارم
دلم از پختن سودای وصال تو بسوخت
تو منِ خام طمع بین که چه سودا دارم
عقل مسکین به چه اندیشه فرادست کنم 5؟
دل ِ شیدا به چه تدبیر شکیبا دارم؟
سر ِ من دار 6، که چشم از همگان در دوزم
دست من گیر، که دست از دو جهان وا دارم
با تواَم یک نفس از هشت بهشت اولی تر
من که امروز چنینم، غم فردا دارم؟
سعدی ِ خویشتنم خوان، که به معنی ز تو اَم
که به صورت نَسَب از آدم و حوا دارم
شاعــــر: سعدی
1: پروای تماشا: میل به گردش 3: حمرا: سرخ
2: یارا: توانایی 4: چلیپا: صلیب
5: فرادست کنم: تسلیم کنم 6: سر من دار: به من توجه کن
تا همیشه از برایم ای صدای من بمان
ای صدای مهربان! بمان، برای من بمان
در زمانه ای که آشنایی اش پر از غریبگی ست
ای غریبۀ به غربت آشنای من! بمان
بی تو من شبانه با که گفت و گو کنم
ای حریف صحبت شبانه های من! بمان
بی تو هر کجا و هر که، جمله خالی از صفاست
ای گرامی! ای صمیم با صفای من! بمان
زورقی شکسته ام که بی تو غرق می شوم
ای خیال تو چراغ رهنمای من! بمان
می روم، ولی نه بی تو می روم، تو هم بیا
دل به یاد من ببند و در هوای من بمان
تا دوباره بشنوی صدای آشنای من
با طنین مه گرفتۀ صدای من بمان
شاعــــر: #حسین_منزوی
رفتم از چند مبدأ معلوم
تا رسیدم به مقصدی مجهول
آخر عمر هم نفهمیدم
زندگی فاعل است یا مفعول!
هرچه من گوسفندتر شده ام
صاحب گله گرگ تر شده است
سالها رفته است و چهرۀ من
با نقابم بزرگ تر شده است
اشک من قطره های خون من است
خون من در رگ قلم جاری ست
قلم من به عشق می چرخد
که نخستین دلیل بیزاری است
شعر از گونه هام می ریزد
زیر هر چتر، زیر هر باران
شعر، از دست دادن عشق است
بعد ِ از دست دادن ایمان
زندگی آنچنان نبود که من
آنچه باید که می شدم باشم
تو خودت باش و آنچه باید شو
من بلد نیستم خودم باشم!
من فقط روزنامه ای بودم
بین انبوه دسته بندی ها
مرگ در صفحۀ حوادث بود
زندگی در نیازمندی ها!
سادگی کردم و پیاده شدم
که سواران پیاده می خواهند
که تمامی کارفرمایان
کارگرهای ساده می خواهند
شاعــــر: #یاسر_قنبرلو
حلق خود را چهار پاره کنی
شعر تنها رسانه ات باشد
توی شهری که بی ادب شده است
ادبیات خانه ات باشد!
دستمالی سیاه برداری
چیزی از صلح و جنگ بنویسی
متناقض نمای غم باشی
زشتها را قشنگ بنویسی
پیشگو باشی و بفهمانی
که غروب از طلوع معلوم است
به کجا می روم، که در این راه
ته خط از شروع معلوم است
"تلخ" مثل همین که می نوشی
واقعیت برای غمگینهاست
فال من را نگیر، می دانم
زندگی قهوه ای تر از اینهاست!!
گفتی از غصه دست بردارم
از گل و عشق و خانه بنویسم
تو خودت را به جای من بگذار
با کدامین بهانه بنویسم؟!
در سرم درد شب نخوابی هاست
درد "شک می کنم به... پس هستم"!
افۀ شاعرانۀ من نیست
دستمالی که بر سرم بستم!
دست بردار از سرم لطفاً
حرفهایت فقط سیاهی داد
وقتی از "من"سؤال می پرسند
"تو" جواب مرا نخواهی داد
شعر تنها جوابگوی من است
نوزده سال و اینهمه سختی؟!
مثل دالی بدون مدلول است
شعر گفتن بدون بدبختی!
حلق خود را چهار پاره کنی
شعر تنها رسانه ات باشد
توی شهری که بی ادب شده است
ادبیات خانه ات باشد
شاعــــر: #یاسر_قنبرلو
عمرم اگر که خوب اگر بد، گذشته است
یک رودخانه است که از سر گذشته است
دیگر به عقل کار ندارم که مدتی ست
کار من از نباید و باید گذشته است
"هشتاد ضربه" حکم حقیری است محتسب
دارم بزن! که مستی ام از "حد" گذشته است
عشق تو نیتی ست که هرگز نکرده ای
عشق من از تشهد و اشهد گذشته است
من دلخوشم که عاقبتم خیر می شود
عمرم اگر که خوب اگر بد... گذشته است!!
شاعــــر: #یاسر_قنبرلو
