کجـــا دیده ام پیش از این شمـا را ؟
در آفاق ِ افسانه ،
یا خوابی از کـــوچه ی کودکی ها ...
چنـــین چهره های غریب آشنـا را ؟
مگـر ناگهان رُسـته اید ؟
که این جــاده را بارهــا رفته بودم ...
و یا من همیشه
ز ســــطح وجودم
به ســـوی شمایان نظـر کرده بودم ،
که در عمــق خود این چنین زندگانید ؛
و تـنهایی ِ روح را در سلوک ِ شمایان رهــی نیست .
که تعلیم تان داده این کیمیا را ؟؟!
درین فرصت ِ بی زمان و کرانه
چکـاوک چه خوش می بَـرَد مــرگ ِ خود را ...
از این لحــظه تا لحظه ی شاد ِ دیگـر .
بدان سان که هـــر بوته ای از شما
بــــرگ ِ خود را !
مـــرا شست و شــو داد دیدارتان از شب و شک
سپـــاس !
در این طـرفه آنات ِ هم جاودان هم گــریزان ،
شمـــا را سپاس ای عزیزان ...
شمـــا را !
شاعـــر : شفیعی کدکنی
از کتاب : در آیینه ی رود - منتخب اشعار
نشـــر : سخن
