کلا از کسانی که از لفظ " بالاخره " استفاده می کنند خوشم می آید ؛
تا کسانی که از " شاید " استفاده می کنند !
چـون در " بالاخره به دستش می آورم " ...
امـیدی هست که ...
در " شاید به دستش بیـاورم " نیست !
این همان حسی است که در مورد کلمه ی "غمگین " نسبت به "ناراحت" دارم .
چـون کسی که غمگین است ، امید به شادی دارد ؛
ولی کسی که ناراحت است از شادی قطع امید کرده و با ناراحتی همدم شده و "عادت" کرده ...
از برنامه ی تلویزیونی رادیو 7
