گذار آرد مه من گاه گاه از اشتباه اینجا
فدای اشتباهی کآرد او را گاه گاه اینجا
مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب
فراوان کن گذار آن مه گم کرده را اینجا
کُله جا ماندش اینجا و نیامد دیگرش از پی
نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا
نگویم جمله با من باش و ترک کامکاران کن
چو هم شاهی و هم درویش؛ گاه آنجا و گاه اینجا
هوای ماه ِ خرگاهی مکن ای کلبه ی درویش!
نگنجد موکب کیوان شکوه پادشاه اینجا
توئی آن نوسفر سالک که هر شب شاهد توفیق؛
چراغت پیش پا دارد که راه اینجا و چاه آنجا
بیا کز دادخواهی آن دل نازک مرنجانم
کدورت را فرامُش کرده با آئینه آه ایجا
سفر مپسند هرگز شهریار از مکتب حافظ
که سیر معنوی اینجا و کنج خانقاه اینجا
شاعر: محمد حسین بهجت تبریزی
( شهریار )
